Rust 0-0. Uw verslaggever arriveerde en had na een wel heel treurig stemmend avontuur in Hoofddorp behoefte aan wat onversneden mannelijke strijd. En dat is in die hoofdklasse van de B1 volop te vinden en de mannen van Loogman blazen hier een aardig potje mee!
Nu is het ook zo dat ik een empathisch man ben. Derhalve sneed het gejammer van de spelers van Kolping Boys (?) mij na tien minuten al door de ziel. Wat gemeen van die Alliance-knapen om zo met het leven en de gezondheid van de tegenstander te spelen. Foei! De scheidsrechter was dezelfde mening toegedaan en trad ferm, zij het wat eenzijdig, op tegen al het ‘geweld’.
Nu ben ik ook iemand van de logische gevolgtrekkingen. Als een speler tien seconden na een doodskreet alweer een sprintje trekt, denk ik één keer: “wat fijn voor die knul, dat het allemaal mee valt!”. Bij de derde of vierde keer wordt ik argwanend en denk ik: “zou deze jongeman iets overdrijven? Hierbij enthousiast aangemoedigd door mee-loeiende trainer en ouders?.” Enfin, u snapt het: ik zou waarschijnlijk wat cynischer hebben gereageerd dan deze scheids.
Het werd er langs de lijn niet veel gezelliger op. Ouders over en weer gaven de trainers feedback en opvoedkundige adviezen: “wat een voorbeeld voor je spelers”. En vanuit Alliance-kring hoorde ik zelfs een discriminerende opmerking: “het lijken wel meiden!” (er werd aan de stoerheid van de Kolping Boys getwijfeld, niet zo zeer qua uiterlijk). Veranderen van de clubnaam was ook een behulpzame suggestie.
Hier moet me even iets van het hart. Als trainer van een meidenteam wil ik opmerken: ik heb in drie jaar geen speelster van mijn team of de tegenpartij zo onbedaarlijk horen krijsen als de Kolping Boys (?) bij elk lichamelijk contact. “Strong and silent type”? Mooi niet.
Er was ondertussen ook af en toe een rollende bal te zien. En halverwege de 2e helft plaatste Youri de bal listig uit een vrije trap in het penalty-gebied in de loop van Daan, die hard uithaalde: 1-0. Een paar minuten later leek het “de dag van Daan” te worden, want een vrije trap van zijn voet landde op de voet van de voluit sprintende Joel en de 2-0 leek een feit. “Leek”, want de grensrechter van Kolping Boys (?) zag hier zijn kans schoon om van betekenis te zijn. De bal was een half uur onderweg en Joel liep diverse tegenstanders voorbij, maar de scheidsrechter vertrouwde de eerlijke blauwe ogen van de grens en de goal werd wegens buitenspel afgekeurd. Gerechtigheid leek plaats te vinden toen na een vlotte combinatie tussen Pepijn en Mehmet de bal voor de voeten kwam van Mustapha die de 2-0 scoorde. De buit is binnen, dachten wij, maar – eerlijk is eerlijk – de Kolping Boys (?) gaven niet op en kwamen, na een goede redding van Tijn op een vrije trap, uit een corner op 2-1. En kort voor tijd viel nog de gelijkmaker met ook een buitenspel-lucht. Deze keer had de scheidsrechter wel goed positie gekozen en – waar bij blind vertrouwde op de andere grensrechter – negeerde hij het vlaggen van Jos……
Erg jammer van die laatste 5 minuten mannen, maar ik heb weer enorm van jullie genoten.