Zwarte Piet


Nu is het geenszins mijn bedoeling om nu al de Zwarte Piet discussie aan te zwengelen. Nee zeg, het is pas net april en niet september, de maand dat de eerste chocoladeletter alweer in de schappen ligt van welke grutter dan ook. Maar toch, ik moest er vandaag gewoon even aan denken, aan Zwarte Piet dus.

Lex, onze ‘il capitano’ is een buitengewoon opmerkzame gozer en zo fietste hij onlangs langs de ijsbaan. “Verrek” dacht hij, “dat baantje is weer dicht”.

Dus klom hij even later thuis in de mail en bereikte mij het volgende bericht, kort maar krachtig, want zo is Lex; “Hoi Arie, Ik reed net langs de schaatsbaan en bedacht me dat het schaatsseizoen afgelopen is. Zondag a.s. spelen we om 14:30 uit bij Bloemendaal tegen Ve2 (een makkelijke tegenstander). Heb je zin om mee te doen?”. Enerzijds ervaar ik dat dan als heel attent, leuk er wordt nog aan mij gedacht, maar aan de andere kant toch ook wel als beledigend, want ik mag kennelijk opdraven nu het een makkelijke tegenstander schijnt!

Maar goed, ik ben de lulligste niet en na een half jaar klapschaatsen, leek het mij ook wel weer eens leuk om de kicksen aan te trekken. Dus antwoordde ik met “ja, ik zal er zijn”. In de kleedkamer trof ik een geheel nieuwe garde veteranen aan, alleen Harry, Lex, Bas en Toon herkende ik nog. Een frisse wind dus door het roemruchte veteranenteam, waarin geen plek meer voor Kensie, Jantje Buitenkantje, Johnny, Fred, Joep, Robbert en al die anderen van weleer. Op, te oud, versleten, geblesseerd of gepasseerd. Ik gokte op het laatste gezien de leeftijd van de nieuwelingen. Mijn hemel, koppies amper 40 jaar, wat direct invloed had op mijn immer aanwezigheid. Geen praatjes of grote bek, maar stil in een hoekje mijn kloffie aantrekken.

Op het veld, bij het inspelen, nam de belediging nu groteske vormen aan. Lex bombardeerde mij doodleuk als midden-midden. In de veronderstelling, dat mijn oude kornuiten allen dus simpelweg gepasseerd waren, moest de tegenstander wel dusdanig slecht zijn, dat Lex het aan durfde om mij op zo een gewichtige centrale positie te zetten. De schrik zat er nu goed in bij mij en ik werd stiller en stiller met het eerste fluitsignaal nabij. Gelukkig kwam daar Willem nog aan struinen, dus één reserve hoorde tot ons bezit. Ik zou na een minuut of tien dan een opspelende hamstring kunnen veinzen en de douche opzoeken, mocht ik écht niet kunnen meekomen en volledig ten onder gaan.

Daar stond ik dan, klaar om de aftrap te mogen ontvangen en het spel te verdelen. In mijn rug zou ik gedekt worden door ene Dimitri, die zo op het eerste gezicht qua jaren mijn zoon had kunnen zijn. Maar goed, kennelijk was ik toch getart door Lex belediging en ik rechtte mijn rug. Na één minuut voelde ik mij al beresterk, nu ik met een gerichte tackle op de bal, de ijzersterke mid-mid van Bloemendaal de bal ontfutselde, een één-twee aanging en mijzelf in kansrijke positie voor het vijandelijke doel zette. Ietwat overmoedig haalde ik uit in de korte hoek, in plaats van af te leggen naar een medestander in betere scoringspositie. De bal belandde in het zijnet. Normaal gesproken, vroeger met John en Fred nog aan boord, zou ik stijf gescholden zijn. Ditmaal geen onvertogen woord, een klein applausje zowaar, de jongelingen kennelijk bijzonder onder de indruk van zoveel voetbal vernuft.

Op zulke momenten zou ik willen dat ik twee lichamen had; één zoals nu aan de bal en de ander aan de kant genietend van zoveel moois wat ik daar in het veld allemaal aan de bal liet zien. Het lichaam aan de kant was in dit geval dan maar Fred als toeschouwer, hij klapte zijn handen stuk en kwam telkenmale superlatieven tekort. Geflankeerd door Willem als vlaggenist, die ietwat mismoedig de boel aanschouwde, constaterend dat zijn rol als mid-mid nu aan een zijden draadje hing. Ja mensen, de Zwarte Piet kwam in mij boven, het was strooien, strooien en nog eens strooien. Strooigoed van een andere dimensie, welgeteld een keer of dertig leverde ik een assist op maat af aan dees of geen, alleen welgeteld trof het leer slechts vier keer doel. Ik kan natuurlijk niet alles zelf, helaas!

De thee benutte ik om mij te douchen, het zijn toch andere spiergroepen die je gebruikt in vergelijk tot het schaatsen. Willem had genoeg gezien, wist nu hoe het spel verdeeld kon en moest worden en mocht zijn kans pakken. Met een eindstand van 5-5 was men zichtbaar blij, nu er weer eens een punt gepakt werd. Ik zelf ervaarde het als een gemis aan twee punten. Volgende week dan maar een hele wedstrijd spelen. Wederom tegen Bloemendaal, alleen nu het sterkste Bloemendaal team, te weten de koploper. Knappe Lexie als hij mij nu rechtsachter of op een andere onbenullige positie posteert. Nee, de mid-mid in mij is opgestaan, ik zal er staan om te heersen en te verdelen.

VeterArie