Op de zaterdag voor Pinksteren trad de D2 op bij MSV 07 in Mülheim. Meteen vielen er twee schokken te noteren. De overwelmende, overigens niet onplezierige, bratwurst- en grill-lucht en het feit dat de D-jeugd in Duitsland op 90meter veld speelt met E-goaltjes. Ik heb diverse Duitse trainers en coaches gevraagd wat hier nu de reden van is. Op zondag kwam ik er door schade-en-schande achter wat de echte reden is. De Duitse trainers en coaches kwamen niet verder dan dat het moest van de DFB (de Duitse KNVB) en ze mompelden wat over de bal niet steeds diep geven en meer aandacht voor de combinatie……

Een gevolg van deze maatregel was – zoals iedere voetballiefhebber kan bedenken – dat de 0-0 uitslag het meeste voorkwam. De D2 was die zaterdagmiddag niet zwakker dan de tegenpartij, maar de eerste drie wedstrijden scoorden zij niet. Er werd slapjes gespeeld en zogauw het doel van de tegenpartij in zicht kwam leek men te ‘bevriezen’, alsof er ineens een afgrond opdoemde.

Wel leerzaam voor onze jonge helden was dat we uitgebreid de oorsprong van het woord “schwalbe” leerden kennen. Wat kunnen die jeugdige Duitsers prachtig vallen en wentelend over de grond kermen!!! Zelfs onze Wesley (op dit vlak ook geen kleine jongen), keek zijn ogen uit. Pas in de vierde wedstrijd (helaas de wedstrijd om de 5e en 6e plaats) kwamen de mannen los. Onze afscheid nemende terriër Mick opende in zijn laatste wedstrijd met een subtiele voetbeweging de score. Die werd verdubbeld door keeper Bastiaan, die zich ook op de ‘10’ een verdienstelijk voetballer toonde. Tenslotte joeg Jan Joris de 3-0 binnen. Nee, SV Raadt was geen partij voor ons. Na een feestelijk afscheid van Mick gingen we op weg naar het Schwelgern-stadion waar we in de oude kleedkamers de nacht zouden doorbrengen.

’s Avonds togen 12 spelers en 8 vaders de binnenstad van de Duisburgse Marxloh binnen, waar werkelijk enorm veel heerlijke Turkse restaurantjes te vinden waren. Daarna bleef het nog lang onrustig.

U begrijpt dat de verwachtingen bij de trouwe volgens van de D2 op zondagmiddag niet hooggespannen waren. Sommige jongens oogden erg moe, de rest bleek en uitgeput. De vaders echter, waren in goeden doen (geen bezoek aan de schoonfamilie en het vooruitzicht van zo’n Duits weissbiertje bij de lunch) en dwongen de spelers tot activiteit. ’s Ochtends nog een educatief uitstapje naar Landschafspark Nord, alwaar onze mannen bij het beklimmen van een 100m hoge hoogoven ontdekten dat een paar vaders hoogtevrees hadden (dan wel nog last van het Duitse bier).

Toen het vervolg. We zagen weer die vermaledijde kleine goaltjes. In de prettige chaos van het Viktoria Buchholz-toernooi begonnen we vervolgens een uur te laat om 15.00u. Uiterst gezellig en gemoedelijk, al viel wel op, dat de scheidsrechters de Gastfreundschaft binnen de perken hielden. Er waren geen cadeautjes voor de ‘liebe Freunde aus Holland’. Er werden ons penalties onthouden, veel vrije trappen tegen gegeven (schwalbes, jawel) en zelfs in de laatste penalty-ronde mochten de tegenstanders op wel zeer dubieuze gronden een penalty overnemen.

In de overtuiging dat onze mannen ergens in die reeks van zes wedstrijden wel in zouden storten maakten wij ons niet druk, genoten van het mooie weer, het Duitse bier en Bratwurst und pommes. Verrassend fit begonnen de mannen niettemin de eerste wedstrijd. Met Bastiaan als ausputzer en Jan Joris prima keepend in het kleine goaltje bonden we allereerst de gastheer aan onze zegekar. Vooral de rechterflank met Steven en Marijn liet goede acties zien. Tim zette uit onmogelijke hoek voor en Youri kopte de bal en diverse tegenstanders binnen: 1-0. In de tweede match werd en niet goed, maar wel geconcentreerd gespeeld en wist JJ ons een paar keer te redden. Slechts een miniem kansje kregen we en Youri had daar genoeg aan. Vervolgens een 0-0 tegen Tuspo Saarn en een onterechte nederlaag – op een gravelveld! – tegen JSG Düngenheim en de halve finale was bereikt. Toen begonnen de D2-ers echt goed te spelen. Waar ze de kracht vandaan haalden was onduidelijk, maar de uiteindelijke toernooiwinnaar VFB Homberg werd door ons van de mat gespeeld, ze kwamen niet over de middenlijn. Robbie wervelde langs zijn tegenstanders en bracht Youri geweldig in scoringspositie, maar de keeper ranselde de bal uit de kruising. Als we langer dan 12 minuten hadden gespeeld en/of op grote goals was het een slachting geworden, maar nu bleef het ondanks onvermoeibaar werk van vandaag weer uiterst dynamische Thomas en Boris 0-0.

En dus penalties. Dan komen we nu bij de echte reden van die kleine goaltjes en die kleine veldjes. De kans dat een wedstrijd op 0-0 eindigt en er dus op penalties beslist moet worden is enorm groot. Van de drie halve finales en de twee finales hoefde er slechts een keer geen penalties genomen te worden. Vanaf hun vroegste jeugd leren Duitse teams dus, dat wat je ook doet, het toch op penalties uitloopt. Dan kun je er maar beter goed in worden. Ter vergelijking: tot dit toernooi hadden onze D2-ers in 2010/2011 pas drie keer gelijk gespeeld (een keer competitie en twee keer in toernooitjes).

Ook in Duitsland is het niet onbekend dat Nederland altijd verliest met penalties en dat zij altijd winnen. Nu hadden wij met onze keeper Bastiaan natuurlijk wel een geweldig wapen, dus we hadden nog hoop. Hij stopte inderdaad met geweldige reddingen 50% van de op hem afgevuurde penalties. Dat klinkt kansrijk, zeker voor zulke getalenteerde spelers als de D2-ers. De stelling is dat je op penalties niet kunt oefenen. Johan Cruyff roept dit altijd. Jan Mulder daarentegen vindt dit onzin. “Übung macht den Meister”, stelt hij – mijns inziens terecht. Wij hebben dan ook in de loop van het jaar regelmatig – zonder druk – op penalties geoefend, op een groot goal. Laten we er dit over zeggen: de D2-ers kunnen veel, maar ze hebben moeite met de stilliggende bal. Dat dempte mijn vertrouwen een beetje.

Lang verhaal, kort: we misten 100%. De beelden van Oranje in de jaren 1990-2000 kwamen weer terug. Ik dacht dat ik met name de wedstrijd en strafschoppenreeks tegen Italië nu wel verdrongen had, maar BAM!!!, ineens was alles weer terug. Uit respect voor de gevoelens van de spelers noem ik hun namen hier niet. Maar Bastiaan’s vader Ron heeft alles op de band staan, dus jullie kunnen maar beter erg aardig voor hem zijn!

Ook de wedstrijd om de 3e en 4e plaats eindigde in 0-0. Weer waren we veel sterker maar Polle had pech met de afronding, Wesley knalde op de bal. Het was bijna belachelijk, maar de bal wilde niet binnen vallen. Dus ook weer Elfmeter. Dat ging beter. Bastiaan pakte weer ouderwets de eerste twee penalties, wij misten er twee en toen scoorde Tim! En daarna Bas. Kortom, we hielden het tot de 5e penalty spannend.

Tot slot mocht dag-aanvoerder Marijn, (die we net voor de zomer aan een Parijse club hebben overgedragen. Ja, dat gaat steeds jonger inderdaad. Voor zijn vader hebben ze ook een leuke baan erbij gezocht) een bal in ontvangst nemen. Wij zullen hem en zijn fameuze schot en voorzet een paar jaar moeten missen, hij heeft een meerjarig contract.

Om half negen ’s avonds ging iedereen doodmoe, maar gelukkig terug in de auto’s.