Een op zaterdag vallende Koninginnedag is niet de beste voorbereiding op de zinderende ontknoping die er te verwachten valt in de veteranencompetitie.

Ik dwaal wat met mijn jongste twee dochters door de stad en heb mij voorgenomen geen druppel aan te raken. Mijn dochters hebben niet een zelfde voornemen wat betreft het aanschaffen van allerhande rotzooi, wat dus van de ene zolder verhuist naar de andere om volgend jaar ongetwijfeld weer te worden aangeboden op de Vrijmarkt.

Slenterend nu door de Vijfhoek nader ik het Wilsonplein. Voor mij op Koninginnedag een uitermate gevaarlijk plein. Op de hoek van de gracht met uitzicht op de Schouwburg en ideaal gelegen voor mijn kroost naast de speeltuin, woont mijn goede vriend Frank. Frank is op dit soort dagen altijd een bijzonder gastvrije heer des huizes en tevens scheutig met de drank ongeacht het tijdstip. Ik vrees dat ik er dan ook niet onderuit kan komen en dat mijn voornemen na één uur dolen al overboord gaat! Wellicht nuttig ik slechts een drupje bier en dat dan in een koffiekopje, met een stevige schuimkraag niet te onderscheiden van een cappuccino. Voor ik Frank ontwaar heeft hij mij al in de smiezen en een ferme mep op mijn linkerschouder als begroeting en een pijpje pils aangereikt over mijn rechterschouder is mijn deel. Het moet nog 12 uur worden en het feest is begonnen, zeker wat Frank aangaat.

Het weer is in een ieders voordeel en het blijft dan ook niet bij slechts dat ene pijpje daar op het Wilsonplein. Rond 4 uur duw ik mijn inmiddels thuis opgehaalde vrouw in haar rolstoel weer huiswaarts met mijn jongste kroost in ons kielzog. Het fietspad van de Wilhelminastraat is strak geasfalteerd en hobbelloos vervolgen wij ons weg. Zou er een agent ons aanhouden en met wat als gevolg, denk ik dan? Mag je eigenlijk met teveel bier deelnemen aan het verkeer, te weten iemand in een rolstoel duwen over het fietspad? En wat met de inzittende zelf, ook zij heeft inmiddels een fles rosé achter de kiezen, genuttigd in het brandende zonnetje. Enfin, we staan er niet bij stil en arriveren keurig op ons eigen Hasselaersplein, alwaar we ons gaan opmaken voor de traditionele Koninginnedag BBQ (met borrel)!

Tijdens deze BBQ is er altijd een gezonde rivaliteit tussen mijn buurman Gijs en mijn persoontje wat het barbecuen aangaat. Natuurlijk scoort Gijs hoge ogen bij de kinderen met zijn hamburgers, ik gun hem die voorsprong met in mijn achterhoofd mijn 50 zelf gemarineerde en zelf geregen overheerlijke saté ajam. Daar heeft hij niet van terug, denk ik, als ik zo om me heen kijk naar al die smikkelende buren. Gijs zijn grimas verraadt niet veel goeds en ook hij trekt een stapel eigenhandig gemaakte saté uit de ijskast. Niet onaardig, maar de mijne smaken toch beter, is mijn mening, die dan weer lijnrecht tegenover zijn mening staat. Om de discussie in mijn voordeel te slechten, haal ik de witvis in een citroen-dille marinade van stal. Daar heeft hij niet van terug en mijn eerste overwinning van het weekend is een feit, wat weer mooi het verlies compenseert van mijn goede maar helaas mislukte voornemen niet te drinken. Om 23.00 uur lig ik vredig te snurken in mijn mand.

’s Ochtends 6 uur gaat de wekker reeds en stel ik alles in het werk om mijn vrouw en twee kinderen keurig volgens afspraak af te leveren op het adres voor vertrek van hun vakantie. Alles prima gelukt en 7.30 uur verschijn ik weer thuis, het bed lonkt, maar met de wetenschap dat ik 2 uur later een belangrijke voetbalwedstrijd dien te spelen, verkies ik een lange warme douche. Onze tegenstander van vandaag komt uit Heerhugowaard en kennelijk is het ook daar Koninginnedag geweest, want ze zijn met slechts 7 man sterk. Niet veel later arriveren er nog eens drie want die stonden op het nieuwe ‘ouwe’ terrein voor een gesloten deur. De wedstrijd vangt een kwartiertje later aan.

Opvallend is Toon, onze bondskootsj zijn zwijgzaamheid richting mij, maar op dat moment denk ik nog dat ook hij wellicht nog wat katerig is van de Koninginnedag en zie er vooralsnog geen slechte boodschap in. Willem de Zwoeger en ik worden centraal op het middenveld geposteerd, wat mij niet goed uitkomt, want het laatste waar ik nu aan moet denken, is meters maken. Maar gelukkig geeft Willem al snel het sein dat hij de zaak meester is en dirigeert mij naar de spitspositie, aan de linkerflank wel te verstaan. Dat heeft hij geweten, de arme zwoeger! Ik zelf genoot als een volleerde Jeroen Spee van de zijlijn en de zon en beperkte mijn meedoen tot slechts het scoren van de openingsgoal. En trakteerde mijzelf dan ook maar meteen op een publiekswissel en liet Bastiaan mijn plaats overnemen. Ik ben er nog niet uit of de 1-1 is een feit, maar dit wordt snel rechtgezet door Bas die de stand hoogst persoonlijk naar 3-1 tilt met rust. Ik mag even daarvoor weer invallen voor een moegestreden Eric als rechtermiddenvelder.

Onze eigen Frank nog immer in paassfeer, verlaat geheel zoals gepland het veld met een enorm ei op zijn scheenbeen opgelopen tijdens een partijtje zaalvoetbal. Ik dien de gehele 2e helft te spelen, nu we nog maar met 11 man zijn, de tegenstander is inmiddels gereduceerd tot 9 man. Ik voel mij nog steeds niet in staat om meters te maken en beperk mijn aandeel dan ook tot het verzenden van balletjes breed en diep op mijn medespelers. In de rug gesteund door Lex, die werkelijk een fenomenale inspeelpass aan de dag legt. Geen half metertje naast me en ook niet te diep, maar altijd gewoon keurig in mijn voeten. Heerlijk gewoon! Naast de bal het werk laten doen, verschijnen er ook zeven ‘assissies’ van mijn schoen, waarvan er slechts drie naar behoren worden afgerond. Koninginnedag zit kennelijk bij een ieder in zijn benen, zullen we maar zeggen over het enorme falen voor de goal!

Met 6-1 loop ik geheel tevreden naar de douche, waar Toon mij opwacht. Ik ben stellig overtuigd van een aantal schouderklopjes, maar krijg tot mijn grote schrik te horen van hem, dat ik mijn tenue dien in te leveren. Ik had op veel gerekend, maar niet op dit! Dat wordt volgend seizoen dan maar korfballen, als zijnde een balsport in teamverband, die ik nog niet heb beoefend denk ik geheel gedesillusioneerd. Gelukkig is het inleveren van mijn tenue maar van tijdelijke aard, daar ik volgende week er niet bij ben en wij naarstig op zoek zijn naar invallers, versterkingen met veteranen leeftijd. De week erop krijg ik mijn tenue weer terug op het jaarlijkse De Brug toernooi. Een toernooi wat wij zullen aftrappen als de nieuwe kampioen, want OG morste twee dure punten en slechts één overwinning zijn wij nu nog verwijderd van het kampioenschap. Die zullen we niet meer weggeven. Jammer, dat ik er niet bij kan zijn bij deze laatste wedstrijd, maar het zij zo. Ik ben blij deelgenoot te zijn geweest van een onvergetelijk seizoen en vooruit… ook van een wederom onvergetelijke Koninginnedag!