Haarlem was goed gemutst, vrolijk en bloemrijk, alleen de stemming onderin het betonnen kolos, Haarlems trots van weleer, was mineur te noemen. In op de klok af 7 dagen tijd gaven wij met twee opeenvolgende nederlagen onze kampioenskansen mogelijk uit handen.

Verleden week waren de traantjes nog van woede met schermutselingen en verwijten tussen voor- en achterhoede met de middenlinie daar tussenin gesandwicht. De voorhoede maakte het niet af en liet de vele uitgespeelde en opgelegde kansen onbenut, klonk het enerzijds, de achterhoede gaf te gemakkelijk de tegendoelpunten weg, was anderzijds de stelling.

Deze week waren het traantjes van verdriet, van onmacht, van teleurstelling en toch ook wel weer van een beetje woede. Natuurlijk hakte de nederlaag verleden week er in, nu deze week het sterke Edo op bezoek kwam, altijd een te duchten tegenstander. Daar in Almere hadden we het laten liggen, dat was duidelijk, en vandaag moesten we dus flink aan de bak.

Zoals reeds gezegd, Edo een zware tegenstander. De laatste twee seizoenen altijd een strijd met veel doelpunten. De ene keer valt het kwartje in het voordeel van Edo en ga je met 5-4 de bietenbrug op. De andere keer trekken wij met 5-4 aan het langste eind. Kortom altijd veel doelpunten te verwachten als ook altijd een stevig duel.

Naast het mooie weer was het ook mooi om te constateren dat onze voorhoede lekker op dreef was, eigenlijk werd iedere kans wel benut en stond het scorebord bij rust op drie. Helaas kregen wij er dan ook voor de rust nog 4 te verwerken en waren we in 45 minuten speeltijd al 7 doelpunten verder. Alleen wel in ons nadeel. Weten wij ons in de rust bij de thee altijd wel op te peppen bij een kleine achterstand, dit maal ontbrak het ons aan dat geloof. Reden; de jongen op de blauwe voetbalschoenen. Waar Edo deze jongeling vandaan wist te halen, was ons niet bekend, als deed ook niet ter zake. Het was alleen jammer dat hij er stond, met aan de kant genoeg Edo veteranen klaar om bij toerbeurt in te vallen.

Vanaf het eerste fluitsignaal en mijn eerste balcontact, zat mijn directe en goed voetballende tegenstander mij op de huid. De toon was gezet. Weinig ruimte, snel handelen en ongetwijfeld pittige maar faire duels. Dat wat je dus kan verwachten van Edo en wat ook gewoon leuk is, want dat is voetbal. Echter tegen de jongen op de blauwe schoenen was geen kruid gewassen. Hij demarreerde en dolde naar hartelust en zijn schoten van afstand waren zo hard en zuiver, dat een tegendoelpunt iedere keer als hij aanlegde dreigde. Voor dan weer Harry of dan weer Willem was het niet te belopen, hoe graag ze het ook wilden. En over onze arme sluitpost Alex, die deze welgemikte pegels moest verwerken, maar te zwijgen.

Maar goed, de tweede helft brak aan en meteen werd een eerste kans weer door onze voorhoede verzilverd; 4-4. Niet veel later dan weer gevolgd door een tegengoal en bij deze stand verliet ik zoals gepland het veld. Deze zondag was Palm Pasen en mocht mijn jongste dochter gewapend met stok de mis opluisteren in de Jozefkerk aan de Jansstraat. Mijn oudste dochter die met haar vriend onze wedstrijd kwam bezoeken, zij wilde wel eens getuige zijn of pa’s praatjes ook daadwerkelijk waar waren, trof ik een half uur later bij de kerk; 6-4 was de stand toen, wist ze mij te vertellen. Wat uiteindelijk nog 7-4 werd, met 5 doelpunten in totaal afgevuurd van de voeten met de blauwe schoenen! Het zij zo, jammer, alleen was ik er heilig van overtuigd dat ook zonder verjonging Edo de winst naar zich had kunnen toetrekken gezien de onderlinge wedstrijden over de afgelopen seizoenen. Een onnodige zet dus, mijns inziens, maar wat moet of kun je er mee?

Als niet katholiek heb ik mij in de kerk maar even opgesteld als een goed katholieke Italiaanse of Zuid Amerikaanse voetballer, die hun geloof beleven alsof wie dan ook daar boven zich bezig zou houden met de resultaten op een voetbalveld. Ik vroeg dan toch maar even stiekem of Hij niet een handje kon helpen met bijvoorbeeld een gelijkspelletje voor OG ergens in de komende weken. Voor één keertje dan, het zou wel zo aardig zijn!

Maar met het eenvoudige geloof, dat de bal rond is en dat de prijzen pas aan de meet worden verdeeld gaan we de laatste twee wedstrijden eerst maar eens zelf flink aan de haal door zes punten te pakken. We staan nog aan kop met twee punten voorsprong, maar met een wedstrijd meer gespeeld dan de nummer 2. De druk ligt dus bij OG. Tussen de met bloemen versierde praalwagens op het Klokhuisplein, de Riviervischmarkt en de Grote Markt door, liep ik dan ook vol goede moed huiswaarts.

VeterArie