De Eerste Steen (deel II)
Hèhè, die ligt…… muurvast wel te verstaan! Het is 14.11 uur en het cement begint al uit te harden. Of je wil of niet, die steen krijg je nooit meer van zijn plek.
De zon begon zowaar te schijnen, het hele nieuwe kunstgras werd bevolkt met speciaal voor deze gelegenheid van het Haarlem terrein naar het Alliance terrein overgehevelde E-tjes en F-jes, die lekker aan het trainen waren. En aan verdere belangstelling was er ook geen gebrek. Genoeg getuigen hadden zich vervoegd aan de voet van de trap voor ‘De Eerste Steen’.
Zelfs het Haarlems Dagblad was uitgerukt met een dikke camera in de aanslag. Altijd leuk om te zien hoe mensen veranderen als er pers gewapend met camera bij is. Heel handig manoeuvreert Jan, Piet of Klaasje zich achter de voorzitter om toch ook maar op de gevoelig
e plaat vereeuwigd te kunnen worden. Altijd leuk voor het nageslacht, zo niet nog meer voor jezelf. Nou wie Jan, Piet of Klaasje in deze was, dat ziet u morgen vroeg wel als de krant op uw deurmat ploft (haha).
Maar goed, ik zou ik niet zijn en begon eens lekker om me heen te koekeloeren. Wat ik al niet dacht; géén Toon en ook géén Guus. Die waren hun teleurstelling kennelijk nog niet te boven en zaten met flink de pee erin op kantoor of mokkend thuis. Wel ontwaarde ik mijn eigen zoon, ik had hem alleen graag wat vrolijker willen zien. Daar stond die 14 jarige slungel dan, verkleed als mini met zijn mogelijk winnende kleurplaat in de hoop de eerste steen te mogen leggen. Mijn ‘kleine’ jongen, aandoenlijk die beteuterde snuit.
Met een werkelijk perfecte precisie werd de steen, eigenlijk een tegel, in het cement gedrukt: 14.10 uur, dus. Wat kan die man steentjes leggen, dacht ik nog. Ik dwaal in gedachte af en zie Ben, onze voorzitter, voor me in een rompertje, speen in de mond en in de box. En maar bouwen met die grote plastic Bambino blokjes, torens hoog, vader en moeder apetrots luidkeels zingend; “Ben de Bouwer, kan hij het al maken? Ben de Bouwer, nou en of!”. En jaren later volgde de Lego en daarna weer de Mecano, niet te stuiten onze Ben. En nog weer later heeft hij nu dus ook Ria er mee besmet met dat steentjes metselen, vergis je niet. Nee, dat was niet mis hoe zij even met die troffel er nog een flinke klodder specie tegen aansmeerde. Zou best wel eens even in hun tuin willen neuzen. Daar ligt ongetwijfeld een strakgetrokken terras van kinderkopjes en klinkertjes omgeven van waterpas opgetrokken bakstenen muurtjes, alles zelf gelegd!
Natuurlijk de bedankjes, de flessen wijn, de bloemen, de champagne en……. zowaar een rondleiding. Had Kroonstuivertje nog even in de gauwigheid geregeld. Mijn lieve hemel mensen, wat een gebouw, wat een ruimte, wat een terras en wat een uitzicht. Groot, groot, groot…. je komt superlatieven tekort, dus zeg ik gewoon maar ‘wauw’! Hulde aan allen die hier zo hard aan hebben (mee)gewerkt; de voorzitter, het bestuur, de stichting, de gemeente, de architect, de lieve dame achter de tekentafel, de aannemer, de opzichter, de werklieden en al die anderen die hun steentje hebben bijgedragen of gelegd!
Het terras stond nog lekker vol met kijkers en belangstellenden, dus maakte ik maar even snel van de gelegenheid gebruik. Op een drafje de trap af en hop het kunstgras op. Even snel naar de goal het dichtst bij de kantine (of zeg je nu clubhuis?) en dan maar zwaaien naar boven, naar al die nog aanwezige mensen. Omdraaien en nog even met mijn duimen over mijn schouders naar mijn rug wijzen en dan weglopen. Weet ik alvast hoe dat voelt volgend seizoen. En ik kan u vertellen; Het voelde heerlijk. Heerlijk op deze voor Alliance bijzondere en nu al historische middag.
VeterArie (vrijmetselaar)
Klik hier voor Deel 1
De zon begon zowaar te schijnen, het hele nieuwe kunstgras werd bevolkt met speciaal voor deze gelegenheid van het Haarlem terrein naar het Alliance terrein overgehevelde E-tjes en F-jes, die lekker aan het trainen waren. En aan verdere belangstelling was er ook geen gebrek. Genoeg getuigen hadden zich vervoegd aan de voet van de trap voor ‘De Eerste Steen’.
Zelfs het Haarlems Dagblad was uitgerukt met een dikke camera in de aanslag. Altijd leuk om te zien hoe mensen veranderen als er pers gewapend met camera bij is. Heel handig manoeuvreert Jan, Piet of Klaasje zich achter de voorzitter om toch ook maar op de gevoelig
e plaat vereeuwigd te kunnen worden. Altijd leuk voor het nageslacht, zo niet nog meer voor jezelf. Nou wie Jan, Piet of Klaasje in deze was, dat ziet u morgen vroeg wel als de krant op uw deurmat ploft (haha). Maar goed, ik zou ik niet zijn en begon eens lekker om me heen te koekeloeren. Wat ik al niet dacht; géén Toon en ook géén Guus. Die waren hun teleurstelling kennelijk nog niet te boven en zaten met flink de pee erin op kantoor of mokkend thuis. Wel ontwaarde ik mijn eigen zoon, ik had hem alleen graag wat vrolijker willen zien. Daar stond die 14 jarige slungel dan, verkleed als mini met zijn mogelijk winnende kleurplaat in de hoop de eerste steen te mogen leggen. Mijn ‘kleine’ jongen, aandoenlijk die beteuterde snuit.
Met een werkelijk perfecte precisie werd de steen, eigenlijk een tegel, in het cement gedrukt: 14.10 uur, dus. Wat kan die man steentjes leggen, dacht ik nog. Ik dwaal in gedachte af en zie Ben, onze voorzitter, voor me in een rompertje, speen in de mond en in de box. En maar bouwen met die grote plastic Bambino blokjes, torens hoog, vader en moeder apetrots luidkeels zingend; “Ben de Bouwer, kan hij het al maken? Ben de Bouwer, nou en of!”. En jaren later volgde de Lego en daarna weer de Mecano, niet te stuiten onze Ben. En nog weer later heeft hij nu dus ook Ria er mee besmet met dat steentjes metselen, vergis je niet. Nee, dat was niet mis hoe zij even met die troffel er nog een flinke klodder specie tegen aansmeerde. Zou best wel eens even in hun tuin willen neuzen. Daar ligt ongetwijfeld een strakgetrokken terras van kinderkopjes en klinkertjes omgeven van waterpas opgetrokken bakstenen muurtjes, alles zelf gelegd!
Natuurlijk de bedankjes, de flessen wijn, de bloemen, de champagne en……. zowaar een rondleiding. Had Kroonstuivertje nog even in de gauwigheid geregeld. Mijn lieve hemel mensen, wat een gebouw, wat een ruimte, wat een terras en wat een uitzicht. Groot, groot, groot…. je komt superlatieven tekort, dus zeg ik gewoon maar ‘wauw’! Hulde aan allen die hier zo hard aan hebben (mee)gewerkt; de voorzitter, het bestuur, de stichting, de gemeente, de architect, de lieve dame achter de tekentafel, de aannemer, de opzichter, de werklieden en al die anderen die hun steentje hebben bijgedragen of gelegd!
Het terras stond nog lekker vol met kijkers en belangstellenden, dus maakte ik maar even snel van de gelegenheid gebruik. Op een drafje de trap af en hop het kunstgras op. Even snel naar de goal het dichtst bij de kantine (of zeg je nu clubhuis?) en dan maar zwaaien naar boven, naar al die nog aanwezige mensen. Omdraaien en nog even met mijn duimen over mijn schouders naar mijn rug wijzen en dan weglopen. Weet ik alvast hoe dat voelt volgend seizoen. En ik kan u vertellen; Het voelde heerlijk. Heerlijk op deze voor Alliance bijzondere en nu al historische middag.
VeterArie (vrijmetselaar)
Klik hier voor Deel 1
