Ik zou nu best wel pornoster willen zijn. Van kinds af aan had al ik een wilde fascinatie voor het witte doek. Ik droomde van sterren als Clint Eastwood, Jack Nicholson, Gene Hackman en Robert de Niro om maar eens een paar grootheden te noemen uit de filmindustrie en zag mijn naam al schitteren in neonlicht. Uiteraard een artiestennaam, iets van ‘Erie Fetter’. Echter, acteren is niet mijn ding, dus vandaar dan maar pornoster. Want je komt inderdaad op het witte doek en je hoeft er niet voor te kunnen acteren. Probleem nu op mijn leeftijd is echter de sollicitatieronde, ben ik bang; een eerste vraag zal zeker zijn “wat is je ervaring?”. En dan kom je ‘met één keer per week op vrijdagavond en dat wil er wel eens bij inschieten’ niet ver. Wat dat betreft en zie hier het bruggetje, is het net veteranenvoetbal; één keer per week en dat wil er wel eens bij inschieten.


Vandaag stond Onze Gezellen op het programma en daar ik verleden week al was aangetreden, was ik er nu dus niet bij, althans zeer waarschijnlijk. Feestje in Groningen de avond ervoor. ‘Onze Gezellen’ klinkt trouwens als een film waarin ik had kunnen schitteren, dus wie weet toch. Vrijdagavond was er inderdaad weer bij ingeschoten, dus ik zou fit genoeg zijn. Niet teveel dansen op het feestje zou mij ook helpen, maar stilstaan aan de kant leidt wellicht tot overmatig drankgebruik en dat is weer in mijn nadeel. Anderzijds leef ik ook weer met de gouden stelregel van topsporters; ‘geen sex voor de wedstrijd’, dus daar lag weer winst, bovendien was het zaterdag en niet vrijdag! Kortom, ik leefde in dubio. Zou ik bij het krieken van de dag alsnog vroeg van Groningen naar Haarlem planken of lekker een Gronings ontbijtje op bed afwachten?

Ik waagde mij aan een paar ‘slow’ dansjes op gouwe ouwe als ‘Je t’aime moi non plus’ en ‘Sealed with a Kiss’, want zo een feestje was het en liet ‘September’ en ‘Blame it on the Boogie’ aan mij voorbij gaan. Op die platen dronk ik wel afwisselend een biertje met een spaatje. Ik waande mij gelukkig dat ik niet meer een overrijpe puber was, naarstig op zoek naar een ‘leukerdje’ voor het komende zwijmelplaatje, want hoefde slechts mijn mooie vrouw aan te kijken. Gelukkig zijn ook ‘Grunningers’ wel opgevoede mensen en hoefde ik ook niet bang te zijn, dat mijn vrouw al stond te slijpen op de dansvloer met de één of andere overjarige gescheiden viespeuk uit het hoge noorden. Nee, wat het verloop van de avond aanging, zou voetballen alsnog tot een reële mogelijkheid behoren.

Het vederen kussen was zacht en het donzen dekbed dik en ik opende voorzichtig mijn ogen. De klok sloeg weldra negenen! Gadverdamme, alles voor niets geweest. Lichtelijk geïrriteerd vroeg ik mij nu af, waarom ik dan toch niet als een debiel me had aangesteld op de dansvloer op wilde en woeste platen? Waarom één biertje in godsnaam afgewisseld met telkenmale een spaatje? Had ik mij nu niet eerder kunnen bedenken, dat 03.30 ’s nachts naar bed gaan op mijn leeftijd, nooit meer een opstaan van 06.00 uur tot gevolg kan hebben? Hoe fit en uitgerust ik er ook was ingegaan? Kansloos om nu nog Haarlem op tijd te halen, als de wedstrijd al om 09.30 uur begint!

Mijn gedachte gingen uit naar Bondskootsj Bas. Zou hij nu al stoeiend in de kleedkamer zitten te peinzen over de opstelling? Of is zijn steun en toeverlaat, Bondskootsj Toon, weer griepvrij? Is HongKong Spee vandaag van de partij? Lost Gerard zijn woorden van verleden week in? Hij wist mij verleden week zaterdag aan de lijn bij onze zoons te vertellen, dat hij altijd tien kansen nodig had voor vijf doelpunten. En met zijn vijf gemiste kansen van verleden week zondag, zouden die woorden dus nog waarheid kunnen worden ook! Is de schier onmisbare Willem in Friesland niet door de wekker heen geslapen en draait hij nu met de wagen het Haarlem terrein op? En zo maalde het in mijn hoofd tijdens de warme douche en nu gezeten boven een zacht gekookt eitje.

Toen mijn vrouw en ik aanstalten maakten om huiswaarts te keren, moest de wedstrijd 200 km verderop bijna ten einde zijn. Met slechts de mobiele nummers van Willem en Spee op zak, hoopte ik dan ook maar dat één van de twee inderdaad had meegedaan. Ik gokte op Jeroen, dat hij nu net gedoucht in het Haarlem Honk zou zitten te wachten op de klok van 12.30 uur voor een eerste welverdiend tapje. En inderdaad, Jeroen zat net fris gedoucht, maar dan thuis aan een bakkie koffie. “Nee, eikel, alles ligt eruit!” klonk het vermakelijk aan de andere kant. Ik waande mij opeens weer gelukkig dat ik dan toch door de wekker heen was geslapen en hoopte stiekem dat Willem dat niet had gedaan. Het beeld dat hij stond te ‘godverren’ deze ochtend vroeg op het parkeerterrein met slaperige ogen deed mij glimlachen. Met de rijen windmolens in het polderlandschap aan mij voorbij trekkend, was ik vastbesloten; Ik zou mij van nu af aan volledig op het voetbal concentreren en definitief afzien van een bestaan als filmster. Al was het maar voor mijn teamgenoten, want ik zou dat zootje ongeregeld voor geen goud willen missen!

VeterArie