Zonder de zieke Mattijs traden we in het strijdperk tegen de nummer laatst VSV. Onderschatting ligt dan op de loer, maar Stella had de mannen weer stevig onder handen genomen en er werd serieus begonnen.

Het werd snel duidelijk dat we veel sterker waren. Nils kreeg eigenlijk de hele wedstrijd vrijwel niets te doen. Eigenlijk alleen een paar keer uitlopen en wat naar zijn ouders zwaaien, die het net als hij flink koud hadden. Joel en Jesse heersten op het middenveld, ze wonnen bijna alle duels en ook de mannen daarachter hadden de overhand. Het wachten was op de doelpunten. Eerst probeerde Jesse de lat in tweëen te splijten en daarna werd Youri alleen voor de keeper gezet. Met links scoorde hij de 1-0. Even later tikte Youri de bal op de baal en hij verzilverde – weer met links - zijn eigen rebound. Het opbouwen van achteruit en het rondspelen van de bal, wat op de training nog zo soepel verliep, zakte wat weg en het werd rommelig. Robbie, weer hard werkend maar niet zo gelukkig in de afwerking, scoorde in de 2^e helft de 3-0 en Jesse verzorgde met een daverende knal de 4-0. Een flitsende uitval leverde ook nog een schot van Robbie op de paal op, maar er werden vooral veel kansen gemist. Bas – normaal een koningsschutter - had het vizier niet helemaal goed afgesteld staan en onze corners kwamen of niet goed voor of de koppers trokken hun hoofd terug.

Opmerkelijk: veel tienjarigen zullen na een 4-0 zege zingend richting kantine gaan, maar ik hoorde tenminste drie spelers met een ernstig gezicht zeggen dat het wel 8-0 had moeten zijn. En: ‘ik bakte er niet veel van, vandaag’. Nou jongens, als je als 10-jarige al zo kritisch naar jezelf kunt kijken zal het heel snel vooruit gaan. Met jou en het hele team!