Kom, laten we daar maar gewoon heel eerlijk in zijn. Het doet er helemaal geen barst toe of je nu, zoals ik, 47 jaar bent. Ook op die leeftijd lig je er wakker van, droom je de mooiste dromen en wacht je in spanning de werkelijkheid af. Het seizoen staat op beginnen, de aftrap is weldra en waar sta je dan? Of liever gezegd; Wat vindt men van je? Selectie? In welke vorm en op welke sport van de ladder dan ook, kan je het niveau (nog) aan en hoor je er bij? Wordt er een plekkie voor jou gereserveerd of niet?

Daar kwam dan de verlossende mail van de kootsj en helaas krijg ik dan toch al meteen een kater te verwerken. Geen basis, maar wel een tweede helft lees ik in de gauwigheid. Dat kan toch niet waar zijn? Ik ben toch niet gehaald voor de bank? Selectie tot daar aan toe, heus, ook bij de veteranen, maar toch niet meer hier het verhaal van; “nuttige speler voor de breedte”. Ben toch potverdorrie niet dé Edward Linskens of Theo Lucius van de Alliance Veteranen?

Maar goed, lezen is ook een vak en mijn teleurstelling proberend te overwinnen, lees ik nogmaals het bericht. Godzijdank, hèhè, het is de tweede helft wat bardienst betreft, alwaar ik moet opdraven met Eric. En ja, als je er ook goed over nadenkt, is dat natuurlijk logisch. Ik zelf mag dan wel een nieuwkomer binnen de gelederen zijn, maar Eric is natuurlijk al sinds jaar en dag een basisspeler pur sang, dus kloppen kon het eigenlijk al niet.

Zondag, in tegenstelling tot onze tegenstander Bloemendaal, bleek al snel dat er überhaupt geen sprake was van een bank. We waren blij met Harry, die een helftje wilde spelen, maar voor de rest moesten we dus echt met elf man vol aan de bak tegen onze oranje vrienden. Het publiek (drie (klein)kinderen?) werden getrakteerd op een waar doelpuntenfestijn. En het moet gezegd, de één nog mooier dan de ander; een perfect afstandschot krulde Marvin (Bloemendaal) onhoudbaar in de kruising. Een wervelende combinatie van Alliance door Robert opgezet, werd nog fraaier door hemzelf met een bekeken boog over de keeper afgerond. Een hoog boven de verdediging uittorende Gerard knikte een corner binnen. Ruststand 4-3 in het voordeel van de thuisploeg.

De rust, de thee en het praatje leverde een duidelijke evaluatie van de eerste helft en een goede beeld voor de tweede helft op. En waar we vooral voor moesten waken, de wind tegen. Bloemendaal was zeer zeker meer in balbezit geweest, maar wat kansen betreft, hadden wij toch wel wat steekjes laten vallen. Als we met een doelpunt of drie meer de rust in waren gegaan, was dat niet onterecht geweest, de kansen waren legio. Helaas stond er een keeper, die veel schoten wist te pareren. Lex kreeg in de tweede helft zelfs te horen, dat de keeper eigenlijk helemaal geen keeper is, maar een doodgewone veldspeler. Maar ik ben van mening dat dat alleen maar werd verteld om ons verder te frustreren, als we weer eens voor de goal kwamen.

We kwamen niet meer zoveel voor de goal en Bloemendaal ook niet echt meer. Er vielen nog slechts een handjevol kansjes te bewonderen en toen vond de keurig leidende scheids (voor slechts €20 per wedstrijd van Marktplaats afgeplukt!) het wel. De tweede helft werd afgesloten met de brilstand en daarmede was onze eerste nederlaag op onze eerste zondag een feit. Maar niet getreurd. Met wat meer scherpte zit er zeker meer in en met de wetenschap dat er een paar vaste krachten node werden gemist, doen de veteranen ongetwijfeld nog van zich spreken de komende weken. Met zondag a.s. de Brug thuis op het programma op helaas nog wel het krankzinnige tijdstip van 11.30 uur! Zo snel mogelijk wijzigen in 09.30 uur, want er zijn nu eenmaal spelers die voor de goede vrede thuis om 11.30 uur aan willen schuiven aan het ontbijt, alsof er geen wedstrijd gespeeld is! Wat overigens ook voor mij geldt, ik kan de vrouw immers niet om de week op een weekendje weg trakteren, dat zou te gek zijn!

VeterArie