D1 nadert kampioenschap

Zondagochtend 11.30 uur zit ik dan al stijf van de spierpijn achter een bakkie leut boven in de kantine. Samen met o.a. Martin en Willem gestreden voor wat we waard waren in de met 3-3 gelijk geëindigde wedstrijd van de veteranen tegen Hoofddorp. Terwijl ik daar nog zit uit te hijgen, is het respect voor niet alleen de D1 van gisteren, maar de gehele Alliance jeugd alleen maar bij mij toegenomen. Hoe kunnen die week in week uit spelen op zulke erbarmelijk slechte velden? Ballen aannemen en onder controle krijgen is een prestatie van jewelste en je kijkt uit naar het nieuwe complex, nog één seizoen wachten!

De dag daarvoor, zaterdag een paar minuten voor 13.00 uur stond ik ook al stijf, maar toen van de zenuwen. En neem van mij aan dat stonden de meeste ouders langs de lijn die dag, vlak voor de aftrap van D1 tegen medekoploper Overbos. Er heerste een raar soort stilte, anders dan anders, anders dan we gewend zijn langs de lijn. Af en toe een beetje zacht geroezemoes, hier en daar een kort zenuwachtig lachje, maar dan weer stil! Overduidelijk, de zenuwen!

En dan de mannen zelf. Terwijl het wachten was op Ronald, die op veld 1 nog zijn wedstrijd moest affluiten, klonk al de yell van de mannen en daar stoven ze vanuit de scrum naar hun positie; Floris zijn goal in; Daan en Cas naar het centrum van de verdediging, Kick en ‘kleine’ Dirk, als vervanger van Joep, naar de vleugels; Sem centraal op het midden met Tijmen en Jordy op de flanken; Mischa en Gijs als buitenspelers en ‘grote’ Dirk in de spits; Marnix en Rick als eersten op de bank. De mannen van Overbos in een zelfde variant op hun helft. Nog een paar keer de handen op elkaar geslagen, een gebalde vuist, de noppen op de grond gestampt, een opbeurende ‘kom op’ en daar stonden ze allen weer roerloos stil. Overduidelijk, ook daar de zenuwen!

Ronald gaf het sein en daar begon de wedstrijd. Aan de kant werden al snel wat vergelijkingen met de heenwedstrijd gemaakt, we leken op het eerste gezicht sterker, hadden de zaakjes redelijk onder controle, maar o wee, weet je nog? Hun eerste tegenaanval en pats 1-0! Het kon dus alle kanten op, maar de ruststand bleef 0-0. ‘Grote’ Dirk was zichtbaar niet tevreden met zijn eigen prestatie, maar ik sloeg mijn arm over zijn schouder en zei dat het goed ging, dat hij veel strijd leverde en dat die goal wel zou vallen. Op dat moment zag ik meerdere koppeltjes vaders en zonen en ongetwijfeld vielen daar woorden van gelijke strekking. Nee, de mannen waren niet tevreden en dus ook nog helemaal niet gerust op een naderende koppositie!

Langs de lijn waren we ook nog niet gerust op de goede afloop. Ja, we waren wel wat sterker, er was een tomeloze inzet waarneembaar, maar Overbos stond natuurlijk niet voor niets ook bovenaan! De tweede helft was van hetzelfde laken een pak, met een klein voor ons vervelend verschilletje en dat was dat hun rechtsbuiten het bij tijd en wijle op zijn heupen kreeg. We hadden er onze handen vol aan en Floris moest af en toe katachtig ingrijpen om de nul te blijven houden! Aan de overzijde voor het Overbos goal werd er ook gezocht naar dat ene gaatje, geloerd op dat ene kansje of af en toe een poging vanuit de tweede lijn gewaagd, maar ook daar bleef die hatelijke nul staan.

De wedstrijd liep op zijn einde en we leken aan de kant al verzoend met een gelijkspel. De uitgestelde vakantieschema’s konden weldra weer opgepakt worden, alleen dacht Marnix daar net even anders over. Die had toch niet voor een gelijkspel zijn vakantie uitgesteld? En hop daar veroverde hij de bal, hield zich knap staande tussen twee man in, draaide nog een keer en met een afgemeten steekpass wist hij de weer op volle stoom denderende Jordy op zijn wenken te bedienen. Het leek nog zo lang te duren, maar aan de kant wisten we het bijna zeker, die gaat erin! Jordy met bal aan de voet op de goal af! Gerard en ik stonden al klaar voor de vreugdesprong, toen Jordy nog een stap deed om dan af te vuren! Die hangt, pats en daar vloog hij onhoudbaar voor de keeper in de verre hoek. Een volmaakte kopie van de winnende treffer in de uitwedstrijd! Wat een pass en wat een knal!

Hiermee was de wedstrijd nog zeker niet ten einde, maar tot mijn spijt wel dit verslag. Mijn excuses hiervoor, maar in plaats van te observeren als verslaggever, heb ik alleen nog maar van blijdschap staan springen en klappen. En met en naast mij ook Gerard, dat weet ik dan nog wel. Maar verder heb ik niets meer meegekregen. Ik heb niet gezien hoe mogelijk uitbundig van vreugde alle moeders aan de kant dan wel niet waren! Hoe gek van blijdschap werd onze met wederom veel passie vlaggende Wouter? Hoe reageerde onze immer rust uitstralende coach Arny zelf? Wat deden Willem, Willem, Erwin, Bas en al die andere vaders op dat moment? Ik heb zelfs de ongetwijfeld uitbundige jubel van de mannen zelf niet meer in het vizier! Sorry, ik weet het gewoon niet. Met het bollen van het netje door die dreun van Jordy was voor mij de wedstrijd over. 1-0, drie punten los en met nog twee wedstrijden te gaan, kan ik alleen maar zeggen; En nu vasthouden mannen, dit mag en kan niet meer misgaan!

Een trotse Arie