Zwartgroene hemden opeen gestapeld als een levende toren met daar bovenop het roodoranje shirt van de keeper als kers op de taart. Groot was de jubel en blijdschap over de bevrijdende gelijkmaker vijf minuten voor tijd. Daar lagen ze, alle elf spelers bovenop elkaar!

De gekte over de winnende, waar niemand meer op rekende, was mogelijk nog groter. De aangever stormde zwaaiend met zijn armen de ene kant op en de doelpuntenmaker juichend de andere kant, in het midden latend de overige teamgenoten, die van vreugde niet meer wisten achter wie nu aan te rennen. Langs de kant werd er ook gedanst, gesprongen en gejuicht. En afgetrapt werd er helemaal niet meer in deze fortuinlijke competitiewedstrijd, want de wedstrijd zat erop!

Het was een gezellige Alliance schare daar op de Overbosse velden, zo tegen het middaguur. Het was rust bij Alliance D3, die een 3-0 achterstand nog hadden weten om te buigen in een gelijke stand. “Wat een scoreverloop en wat een doelpunten, het publiek is de grote winnaar!” sprak Jeroen Spee als tevreden supporter. Een stukje 2^e helft konden wij nog meepakken, waar de stand helaas naar 5-3 was getild door het ontvangende Overbos D6. Wij moesten het verder kijken weer overlaten aan de D3-vaders, want daar kwam de volgende horde zwartgroenen al uit de kleedkamers draven; onze D1 met de D4, broederlijk zij aan zij.

De D4 trapte vijf minuten voor ons af op het naastgelegen veld en D1 nam zijn posities in om zich op te maken voor de aanvang van de wedstrijd. Met de poppetjes op de juiste plaats werd meteen de eerste wijziging zichtbaar; Dirk had zijn libero positie verruild voor een plek in de spits en centraal achterin werd nu Daan gekoppeld aan Cas. Daar zal de tegenstander zich op stuk lopen; Cas en Daan, een niet te slechten muur van onverzettelijkheid! De verdere opstelling kende geen verrassingen en stond vertrouwd met Joep, Rick en Mischa op de rechterflank, Kick, Jordi en Marnix links, Gijs centraal op het midden en natuurlijk onze eigen ‘perenplukkert’ tussen de palen. Als invallers begonnen dit keer Sem en Tijmen.

We waren duidelijk sterker in de eerste helft, maar onze dominantie leidde niet tot echte doelkansen. Een paar schoten op de keeper konden het best worden afgedaan als speldenprikjes, echt gevaarlijk werden we ondanks het veldoverwicht niet. De als vanouds meesterlijk getrapte vrije trap van Gijs daargelaten, maar helaas belandde die, als zo vaak dit seizoen al, op de lat. Halverwege de eerste helft had Floris nog geen bal gehad of hij kon de leren knikker al uit het net vissen, hem trof geen blaam. Één uitval, één kans en meteen raak, hoe is het toch mogelijk? Met dit doelpunt kantelde meteen ook de wedstrijd. Overbos kreeg grip op de wedstrijd en wij holden achter de feiten aan en ook achter Overbos. Gelukkig viel over de inzet deze keer niets te klagen en hadden we ook nog eens het geluk dat een vijandelijk schot via de ene naar de andere paal caramboleerde en door Floris vervolgens het doel werd uitgeranseld. Vrij van deze schrik, konden we met een kleine achterstand van slechts 1-0 de kleedkamers opzoeken.

De in de tweede helft snel opgelopen achterstand van onze D3 mannen, kon helaas niet meer zo spectaculair als in de eerste helft worden omgebogen naar een gelijkspel, het bleef bij 5-3. Zonde! De D4 was alweer 5 minuten bezig, toen D1 klaar stond om op jacht te gaan naar de gelijkmaker. De wedstrijd was weer wat meer in evenwicht gekomen. Op en af vielen Overbos en Alliance om beurten aan. En aan inzet en strijd ontbrak het gelukkig nog steeds niet. Het laatste fluitsignaal op het veld naast ons klonk. De D4 pakte een puntje bij een eindstand van 2-2. Oeps, vijf minuten dus nog maar! De strijd ging nu ook nog tegen de klok!

En daar kwam dan eindelijk die bal in de diepte, waar we allen zo vurig op hoopten. Dirk sleurde met bal, op de huid gezeten door een verdediger, op volle snelheid richting goal en verschalkte met een leep buitenkantje de uitlopende keeper. Hèhè, gelukkig, daar was die dan toch, de gelijkmaker! Lang kon het nu niet meer duren of het puntje zou in de knip zitten. Of zou deze laatste aanval nog iets in petto hebben? Op de kop van de zestien behield Marnix goed het overzicht en schoof de bal op links af naar de instormende Jordi. En Jordi, ach, die weet zo’n bal altijd wel te raken met die fijne linker van hem, de beteuterde keeper achterlatend!

Een terechte overwinning? Nou, dat hoor je mij niet zeggen, een gelijkspel was misschien veel meer op zijn plaats geweest, maar het was fijn om het geluk nu ook eens aan onze zijde te hebben!

Arie