Als jarenlang trouwe volger van de JO19-2 en haar voorlopers (A2) vallen je bepaalde dingen op. Sommige dingen veranderen: de huidige JO19-2 is op afstand het best voetballende team; maar het team van vorig seizoen beschikte dan weer over een wel zeer interessante mix van licht ontvlambare karakters. En dit bruggetje voert mij naar de constante: het is nooit saai bij deze mannen.
Vorig weekend hadden we al een mooie multi-culti-uitstap waar we hijgend en zwetend met 1-2 ontsnapten, deze week stond een bekerwedstrijd tegen Alcmaria Vitrix op het programma. Dat bleek een bekwame, sportieve tegenstander te zijn, die al snel 0-1 achter stond. Een mooie dieptepass van Zoey(?) werd door de razendsnelle Jonte over de keeper gewipt, de bal kwam bij JJ, die rustig een mannetje uitkapte en vervolgens met links goed raak schoot. Er kwamen nog meer kansen, want het 1e half uur waren wij de baas op het middenveld met handige Braziliaans ogende spelers als Mattijs, Marijn en Polle en met de grote balveroveraar Timon. Daarachter een betonnen massief met Youri, Daan, de uitstekend spelende Steven en linksback Bastiaan. Sluitstuk is aanvoerder Tijn, die niet over een chocolade-been lijkt te beschikken. Alcmaria kreeg steeds meer balbezit, maar de kansen waren voor Alliance. Het lukte een paar keer net niet en bij hun enige kans lukte het net wel…. Bij een corner werd niet optimaal ingegrepen door onze defensie de daar lag de 1-1 in het netje.
De tot dan toe uitstekend leidende scheidsrechter begon nu de druk te voelen, hij wilde het thuisteam een bescheiden zetje in de rug geven en had blijkbaar geen zin in penalties. In ieder geval niet in een penalty voor ons, want toen JJ vrij voor het vijandelijke doel in de rug werd gebeukt deed hij of zijn neus bloedde. Mooi hoe ingetogen wij Alliancers zo’n tegenslag incasseren. In die fase viel helaas ook de 2-1, toen Daan een vrije trap snel wilde nemen en helaas een tegenstander raakte, waarna de bal fraai werd ingekopt door een Alkmaarder. Vervolgens raakten we door een gele kaart ook onze Gentle Giant voor tien minuten kwijt. Bastiaan, immer vriendelijk, beleefd en beheerst, was ook vorige week vaak slachtoffer van aanslagen op zijn gevoelige ledematen. Helaas liet hij de scheidsrechter weten dat hij hier-en-daar toch van mening met hem verschilde ….. en daar houden scheidsrechters nou eenmaal niet van. Maar onze mannen waren niet van de wijs te brengen. Ondanks het feit van een mannetje minder bleven ze gaan en ineens lag de bal voor de voeten van Tim. Helaas voor zijn linkerbeen en ik was ervan overtuigd dat hij dat been alleen gebruikte om op te staan, maar niets was minder waar: in één soepele beweging knalde hij in de verre hoek: 2-2.
Dat werden dus penalties en de fans waren er niet gerust op. Diverse van deze spelers heb ik getraint en gecoacht toen ze nog jong, knap en onschuldig waren en ….. als mens en voetballer heb ik ze allen hoog zitten, maar als penalty-specialist … eh minder. Jan Joris zag ik wel zitten als schutter, maar je moest er niet aan denken dat Mattijs, Jonte of Daan een penalty zouden moeten nemen…… Enfin, gelukkig wees Roy en niet ik de penaltyschutters aan en deze vier mij bekende spelers en Zoey scoorden echt schitterend. Philip Cocu zou zijn vingers erbij aflikken. De tegenstander helaas ook en na tien pingels stond het 5-5. Toen was Tijn het zat; hij keek de penaltynemer diep in de ogen en de bal ging naast. Alle verantwoordelijkheid bleek nu te liggen op de schouders van Timon, onze 6e schutter. Hij kuierde op zijn gemakkie naar de stip (zijn vader holde in vol vertrouwen richting doel om ‘de winnende’ voor het nageslacht vast te leggen). En verdomd, ook Timon schoof hem perfect in de hoek. Geweldig gedaan, mannen. Wat een cupfighters! Het was weer een zeer boeiende en meeslepende partij.