JO 15-3G wint zilver, maar verliest goud

Ja, zo heten we nu

Het is in de sport niet altijd zo, dat het beste team wint. Dat zagen we vrijdag bij de hockey-dames in hun Olympische finale en zaterdag bij het eerste optreden van onze C-meiden, die komend seizoen de zware, nog wat onwennige naam van JO 15-3G met zich mee torsen. Tranen en onbedaarlijke huilbuien bij de volwassen hockeydames..... professionele berusting bij onze stoere voetbalmeiden. Vier jaar hadden de hockeysters zich voorbereid, zo hoorde ik steeds, maar sommige van onze meiden trainen zelfs al 8 jaar!


Nou scheelt het wel dat wij mee deden aan een Onder 17 toernooi, waardoor wij royaal het jongste team waren. Dat viel in de eerste wedstrijd niet waar te nemen. Alliance nam het gelijk de wedstrijd in handen en scoorde na een serie gevaarlijke aanvallen door een goed doorzettende Lize. Deze 1e wedstrijd draaide Hannelore goed mee, maar later kreeg ze toch weer last van haar knie. Vervolgens had Luca pech, toen een zuivere goal van haar ten onrechte werd afgekeurd wegens buitenspel. De scheidsrechter gaf aan dat hij de grensrechter in principe altijd vertrouwde... Maar kort daarna ramde gastspeelster Tosca de bal hard en hoog in de touwen.

Vervolgens traden wij aan tegen hoofdklasser Sporting ’70 MO 17-1. Gedurende de hele wedstrijd hadden wij een overwicht, maar Sporting scoorde nadat hun stevige aanvalsters en paar fysieke duels wonnen van Pien, Jessica, Eef en Rosalie. Het was hun enige schot op goal, net buiten bereik van keeper Isabelle. Onder leiding van de magistraal spelende Anna (na een jaar vol blessureleed zo op het oog helemaal fit). Lize, Hannah, de flitsende Rubie en Luca waren gevaarlijk, maar de bal ging er net niet in.

De teleurstelling werd snel weggedrukt en toen werd ARC MO17-1 aangepakt. En afgedroogd. Op links waren Uzza en Sterre constant gevaarlijk, vooral Sterre had pech dat ze niet scoorde. Dat deed Lize wel, na een slim passje van Anna. Die even later snoeihard met links van de rand van het penaltygebied de paal ranselde. De rebound pikte ze buiten de ‘16’ op en toen schoot ze met rechts: 2-0. Uiteindelijk lette Rubie goed op en scoorde de 3-0.

De laatste wedstrijd – pas om 17 uur – ging nog om de 2e en 3e plaats tegen VELO. Die kwamen wel heel ‘lucky’ op 0-1 door een eigen goal. Tien minuten later maakte Lize gelijk met een afstandsschot. En ondanks stevig aandringen van Alliance en veel corners bleef het daarbij.

Conclusie? Voor zo’n eerste proeve van bekwaamheid was dit heel redelijk: een ‘zeventje’. Voorin mag het nog wat sneller, er moet beter positie worden gekozen; de linies moeten sneller en strakker aansluiten en achterin moet er af en toe wat kordater worden ingegrepen. Maar hier kunnen we op voortborduren.


Erwin van Baarle