Je zal toch kampioen kunnen worden dit weekeinde. Je beziet het wedstrijdprogramma, pakt drie punten en wordt dan getrakteerd op dé schaal voorzien van appelpuntjes geserveerd met een bakkie koffie. Dus, bel je Zeist en drinkt bij het bondsbestuur aan op een later tijdstip. Zeg ik nu ‘drinkt’? Ik bedoel natuurlijk ‘dringt’, macht der gewoonte als ik alleen al aan borreltijd denk.
Maar ja, wij zijn maar een eenvoudig middenmotertje in een onbeduidende competitie én nog veteranen ook. Gewoon het voorprogramma van het voorprogramma van het hoofdprogramma op zondag. Eerst wij, dan wat talentvolle A-jeugd en dan het eerste. Dus sta je gewoon om 09.30 uur op het veld klaar voor de aftrap de slaap uit je ogen te wrijven.

En wees daar eigenlijk maar blij mee, gewoon een simpel veteraantje te zijn en niet een profvoetballer vandaag de dag. Kropen die verleden seizoen nog in de kast, als ze werden uitgemaakt voor homo en benauwd daar dan weer uit te moeten komen? Dit seizoen staan ze nu voor paal als zij te vroeg ejaculeren. Een nijpend probleem kennelijk bij profvoetballers, want de reclameborden in de voetbalstadions staan vol met de vraag aan de spelers in het veld; “last van vroegtijdige zaadlozing?”.

Maar goed, dat zijn dus probleempjes voor de hedendaagse profvoetballer. Ik als veteraan ondervind daar absoluut geen last van, want gezien mijn leeftijd, is een vroege of tijdige zaadlozing helemaal niet meer aan de orde, hooguit een veel te late of nog vaker gewoon géén! Nee, ik probeer alleen maar aardig tegen een balletje aan te trappen. Maar daar heb je dus wel elf man voor nodig en dat is bij de veteranen een hachelijke opgave. Waar haal je die vandaan op zo een vroeg uur? Een veteraan nu is opa, bijna opa of anderszins is zijn kroost al zo oud, dat die op zaterdagavond uitgaan, als zij te kooi gaan. En pas thuiskomen, als die ‘ouwe’ opstaat om te moeten voetballen. Een veteraan kan dus eigenlijk weer vanouds uitslapen op zondagochtend en laat zodoende dan ook wel eens een wedstrijdje schieten. Zo ook vandaag. Met tien man op de been, dreigde de wedstrijd wel gespeeld te gaan worden, maar vooraf op papier al te zijn verkocht! Ook bij ons dus een dubieus Chinees goksyndicaat? Nu, het zal niet om grof geld gaan en het enige Chinese is er wellicht aan, dat je een ‘afhaaltje’ kunt winnen.

Gelukkig zaten er dan toch nog 11½ man in de kleedkamer en was ik reuze benieuwd naar de opstelling. Wie zou, na mijn prestatie van verleden week, waar rondom mij heen staan? De hersenspinsels van onze Lex zijn echter onnavolgbaar en dit maal had hij het gehele team rechts van mij geposteerd. Ik mocht namelijk de 1e helft tot mijn en een ieders grote verbazing vlaggen. Vreemd, maar niet getreurd, want vlaggen kan ik ook! Alleen denken mijn teamgenoten daar nu anders over. Twee nul achter met de thee en twee keer had ik in hun ogen moeten vlaggen voor buitenspel! Dus was ik vandaag wederom de Zwarte Piet, alleen kreeg ik deze nu spreekwoordelijk toebedeeld.
De tweede helft genoeg tijd om dit dan zelf maar even recht te zetten als speler, maar dat liep even wat anders dan gedacht. Ik kan hier nu wel schijtlollig gaan verhalen over nog meer bedgeheimen van mij. Over zachte ronde hammetjes in een niets verhullende string? Maar schijtlulliger dan mijn eigen simpele hamstingetje wordt het niet. ‘Pang’ klonk het na een half uurtje. Einde wedstrijd voor mij en einde seizoen, wat feitelijk vorig weekend pas begonnen was.
Zes uur later trekkebeen ik de hoek om naar Sin Yue op de Zijlweg voor mijn gratis Babi Pangang. Ik was de enige die de uitslag 1-4 goed had gegokt, dat dan weer wel!

VeterArie